تحمل ومهار مصیبت:
1-سکون:
روزهای نخست رویارویی با مصیبت ,سخت و تلخ است.
فشار شدیدی به مصیبت دیده وارد میشود.فرد مصیبت دیده باید از فعالیتهای بیهوده دوری کند.
باید ارام بنشیند وبه وضعیت خود کمک کند.
2-بی تابی نکردن:
امام علی ع جزع و فزع و بی تابی را نه تنها موجب تخلیه هیجان شخص مصیبت دیده نمیداند,بلکه انرا افزایش دهنده مصیبت وموجب بزرگ نمایی ان فرد اسیب دیده میداند.چراکه با اینکارها مدام به تکرار مصیبت میپردازد.
3-سکوت:
شیوه دیگر که کارگشاست درمصیبت ,سکوت است.
صحبت کردن از اندوه ,اندوه را بیشتر میکنه.
4_مناجات باخدا:
دردهای,خود را با خدا بگوییم واز او رحمت بخواهیم و نعمت های از دست رفته به گونه ایی دیگر به ما باز گرداند.
5-سکین با گریه:
امام صادق ع:اشک بریزید که ان تسکین بخش است.(دعوات الراوندی.ص285)
6-تلقین تحمل:
مدام به خود تلقین کند که درحال صبر است و شادی و خرسندی نزدیک است.
7-عبادت و ذکر:
نماز خواندن,صدقه دادن ,روزه گرفتن ,ذکر گفتن به هنگام مصیبت از رفتارهای ایمه ع روایت شده است.
8-اشتغال به امور مهم:
حضرت علی ع در مصیبت رحلت پیامبر به جمع اوری قران همت گماشتند.

9_پالایش عوامل محیطی:
مصیبت دیده را شماتت نکنیم.

منبع:کتاب صبر صفحه260تا278