به نام خدا

     قانون دوم زندگی ما —>>     ما باید تصاحب بشیم .نه اینکه تصاحب کنیم . 

 چقدر این قانون تکان دهنده و زیباست . دو نوع تفکر در عالم وجوددارد. 

1-  فردی که بنا دارد تصاحب کند             2- فردی که بنادارد تصاحب شود . 

 اگر تصاحب بشویم . مخلص شده ایم . و چقدر سخت حاصل میوشد این اخلاص . .

این اخلاص انسان را صاحب حکمت میکند و چقدر سخت میشود دنیا را  رها کرد و تصاحب نکرد . 

چقدر باید تلاش کرد که به این تفکر رسید که همه چیز در دنیا امانت است و ما رهگذریم و نباید حسرت چیزی را بخوریم و فقط بابت تلاش هایمان پاداش میگیریم .

گویی  زندگی انسان طراحی شده برای مبارزه با هوای نفس  و هرچقدر نفس را ذلیل کنی نزد خداوند درجه ای بالاتری را داری . 

در همسرداری و فرزند پروری به عینه دیده ام که زمانی به آرامش رسیدم که تصاحب شدم . هروقت قصد تصاحب کردن همسر و فرزندم را داشتم به سختی تنبیه شدم . از آنها دورتر شدم . 

یک جمله ای جایی شنیدم که مدام  تو ذهنم تکرار میشه —>>   تا وقتی آویزونی    گریزونند . 

این جمله خیلی درسته .      واقعا وابستگی و قصد تصاحب  باعث فراری شدن اطرافیان خواهدشد . 

تفکر کنید .خوشحال میشم نظر بدید .