8-شیوه توجه بخشی:
گاهی مواقع انجام برخی منکرات و ترک معروفات به خاطر عدم توجه فرد و بی اطلاعی وی می باشد و آمر و ناهی می تواند با یک یادآوری و تذکر او را آگاه و متنبه سازد. مثلا فردی که اهل نماز است اما از اینکه اذان گفته شده یا نمازش در حال قضا شدن است، بی اطلاع می باشد و مشغول به کاریست، لذا صرف اطلاع دادن به وی کافیست تا به نماز خواندن بپردازد.
9-شیوه طنز و شوخی:
در این روش آمر یا ناهی با کنایه و متلکی پر معنی اما به شوخی، فرد را متوجه اشتباهش می کند. مثلا به فردی که خطایی کرده می گوید: “بچه مثبتامونو نگاه کن…” یا مثلا به فردی که تارک نماز است بگوید: “شما قرصش را می خورید یا شربتش را؟!” البته باید سعی کند با این شوخی حرمت فرد و یا حرمت اعمال را از بین نبرد.
10-شیوه امیددادن:
گاهی فرد خطاکار خود را غرق در خطا دیده و گمان می کند که دیگر راه برگشتی ندارد و سرنوشت او چنین رقم خورده است و با نا امیدی از اصلاح و بهبود یافتن وضع خود، به تکرار خطا می پردازد.
لذا آمر یا ناهی بایستی در این مورد ابتدا او را امیدوار ساخته و سپس تشویق به ترک خطا و جبران گذشته بنماید. مثل کسی که تا کنون نماز نخوانده و می گوید خدا هر چه بخواهد راجع به گذشته با من بکند، برای آینده هم می کند.
11-شیوه ادبی:
در این روش آمر یا ناهی با استفاده از آثار ادبی مثل یک بیت شعر یا ضرب المثل و یا بیان یک داستان یا خاطره و … فرد خاطی را متنبه می سازد و او را نسبت به پیامدهای فعل خود هوشیار می کند. مثلا به فردی که به پشتوانه زیبایی خود به دنبال معصیت می رود و از مرگ غافل است، بگوید:
چندین جوان مه جبین با چهره های نازنین/
خوابیده اند زیر زمین رفتند ما هم می رویم
12-شیوه جمعیت قالب:
در این روش آمر یا ناهی برای برطرف نمودن منکر یا ترویج معروف بایستی سعی نمایند زمینه حضور افراد پایبند به ارزشها که در زمینه مورد نظر از لحاظ ظاهر چشمگیر می باشند را در محیط خود افزایش دهد تا افرادی که دچار خطا می باشند تعدادشان اقل و در بین اکثریت محو شوند و سعی کنند خود را با اکثریت همراه نمایند و چنین تصور نشود که آن خطا مقبولیت اجتماعی پیدا کرده است.

منبع:کانال تخصصی مرکز واجب فراموش شده