1- شيخ صدوق (ره) به سند خود از امام صادق عليه السّلام نقل مى‏كند كه فرمود: ابليس در آسمانهاى هفتگانه رفت و آمد مى‏كرد، هنگامى كه حضرت عيسى عليه السّلام متولّد شد، از رفتن به سه آسمان، ممنوع گرديد، ولى در چهار آسمان رفت و آمد مى‏كرد. هنگامى كه رسول خدا پيامبر اسلام صلّى اللّه عليه و آله متولّد گرديد، از رفتن به همه آسمانهاى هفتگانه ممنوع شد، و شيطانهائى كه به سوى آسمان مى‏رفتند بوسيله تيرهاى شهاب آسمانى رانده مى‏شدند.
هنگامى كه قريشيان اوضاع آسمان (و شهابهاى زياد آسمانى را در بالا) مشاهده كردند، گمان كردند كه قيامت برپا شده، به همديگر مى‏گفتند: «اين نشانه برپا شدن قيامت است كه ما درباره آن از اهل كتاب مى‏شنيديم».
عمرو بن اميّه كه از كاهنان زبردست بود گفت: «به ستارگان آسمان كه راهنماى ما در سفرها و نشانه زمستان و تابستان ما هستند بنگريد، اگر آنها از جاى خود پرتاب مى‏شوند بدانيد كه هنگام نابودى همه ما و همه چيز فرا رسيده است، ولى اگر آنها در جاى خود قرار دارند و ستارگان ديگرى پرتاب مى‏گردند، اين بيانگر حادثه جديدى است (كه آن را من نمى‏دانم).
2- در همان بامداد ولادت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله، تمام بتها از جاى خود كنده شده و واژگون شدند.
3- و در همان شب تولّد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله ايوان كاخ مدائن (ايوان كسرى) به لرزه شديد در آمد و چهارده كنگره (دندانه سر ديوار) آن فرو ريخت.
4- آب درياچه ساوه در زمين فرو رفت و خشكيد.
5- آب رود سماوه [واقع در بين كوفه و شام‏] آن قدر زياد شد كه جارى گرديد.
6- آتشكده سرزمين فارس خاموش شد، با اينكه هزار سال قبل از آن، همچنان روشن بود.

7- رئيس مذهبى ايرانيان (مؤبد مجوس) در آن شب تولّد پيامبر صلّى اللّه عليه و آله، در عالم خواب ديد: شتران نيرومندى، اسبهاى عربى را مى‏كشيدند و از دجله گذشتند و داخل بلاد ايرانيان شدند، و طاق ايوان كاخ شاه ايران، از وسط شكافته شد، و از دجله كه بناهائى در آن ساخته بودند و آن را پر كرده و آبش را خشك نموده بودند، آب جارى شد و نورى در آن شب از جانب حجاز پخش گرديد كه تا مشرق كشيده شد، و در تمام جهان، هيچ تختى از پادشاهان بجاى خود نماند مگر اينكه صبح آن شب واژگون شد، و پادشاهان در آن روز لال شدند، بطورى كه تا شب نتوانستند سخن بگويند. دانش كاهنان نابود، و سحر ساحران بى‏اثر شد و بين همه كاهنان عرب و همزادشان (كه اخبار پنهانى را به آنها مى‏دادند) جدائى افتاد، و قبيله قريش در ميان عرب، داراى مقام عظيم شدند، و با عنوان «آل اللّه» (دودمان خدا) ناميده شدند.
امام صادق عليه السّلام فرمود: «از اين رو به آنها «آل اللّه» گفتند كه آنها در مكّه كنار بيت اللّه الحرام (كعبه) بودند».
گزارش آمنه عليها السّلام از هنگام ولادت پيامبر [ص‏]
صلّى اللّه عليه و آله حضرت آمنه [مادر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله‏] مى‏گويد: سوگند به خدا، هنگامى كه فرزندم قدم به دنيا نهاد، دستش را بر زمين گذاشت و سرش را به سوى آسمان بلند كرد، و به آسمان نگريست، سپس نورى از او نمايان شد و همه جا را روشن نمود، در ميان آن نور، صدائى از گوينده‏اى شنيدم كه مى‏گفت:
انّك قد ولّدت سيّد النّاس فسمّيه محمّدا: «همانا تو، سرور و آقاى همه انسانها را زائيدى، نام او را محمّد صلّى اللّه عليه و آله بگذارد»

منبع :نگاهى بر زندگى چهارده معصوم عليهم السلام، ص: 21